Τα όσα έχουν συμβεί τις τελευταίες ημέρες εν όψει της συμπληρώσεως δέκα ετών από στυγερή δολοφονία των δύο μελών της Χρυσής Αυγής, Φουντούλη και Καπελώνη, μαρτυρούν – αν μη, τι άλλο – ότι το επιτελικό κράτος, αλλά και η νομοθεσία, οι πολιτικές και τα πρόσωπα με τα οποία αυτό περιβλήθηκε, είναι ένα υποκριτικό αφήγημα, αν όχι μια φάρσα. Τρανό παράδειγμα για να οδηγηθεί κανείς σε αυτό το συμπέρασμα, ο νόμος που θεσπίστηκε και ψηφίστηκε πανηγυρικά από την κυβέρνηση Μητσοτάκη για τις συναθροίσεις.
Ο νόμος 4703/2020 ήρθε μετά βαΐων και κλάδων το 2020 για να καλύψει ένα κενό δεκαετιών. Το άρθρο 11 στο Σύνταγμα τις Ελλάδος, αναφέρεται στο παλαιότερο δικαίωμα συλλογικής δράσης που κατοχυρώνεται στα ελληνικά Συντάγματα, ήδη από το Σύνταγμα του 1864. Αναφέρεται ωστόσο, στη δεύτερη παράγραφό του, και στη δυνατότητα της Αστυνομίας να απαγορεύσει μία υπαίθρια δημόσια συνάθροιση, σε περίπτωση που τίθεται σε κίνδυνο η δημόσια ασφάλεια και η κοινωνικοοικονομική ζωή μίας περιοχής.
Ας δούμε όμως το μικρό αυτό, αλλά και πολύ σημαντικό άρθρο:
1. Oι Έλληνες έχουν το δικαίωμα να συνέρχονται ήσυχα και χωρίς όπλα.
2. Mόνο στις δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις μπορεί να παρίσταται η αστυνομία. Oι υπαίθριες συναθροίσεις μπορούν να απαγορευτούν με αιτιολογημένη απόφαση της αστυνομικής αρχής, γενικά, αν εξαιτίας τους επίκειται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια, σε ορισμένη δε περιοχή, αν απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής, όπως νόμος ορίζει.
Μέχρι το 2020 δεν υπήρχε ο νόμος που υπαγόρευε το Άρθρο 11 του Σύνταγματος για το συνέρχεσθαι
«Όπως νόμος ορίζει», γράφει το Σύνταγμα στην τελευταία πρόταση της 2ας παραγράφου του Άρθρου 11, αλλά νόμος δεν υπήρχε. Από το 1974, την έναρξη δηλαδή της μεταπολιτεύσεως, μέχρι και το 2020, καμία κυβέρνηση δεν είχε θεσπίσει κάποιον νόμο, παρά τις διαρκείς πιέσεις πολιτών και επιχειρηματιών.
Ο ίδιος ο γράφων, το 2006, ως ενεργό μέλος του εργοδοτικού συνδικαλιστικού κινήματος είχε οργανώσει κινητοποιήσεις καταστηματαρχών, και συλλογές υπογραφών, ώστε να ευαισθητοποιήσει τον τότε Υπουργό Δημοσίας Τάξεως, Βύρωνα Πολύδωρα, να προχωρήσει σε σχέδιο νόμου που να καλύψει – επιτέλους – αυτό το τεράστιο κενό που παρουσίαζε η ελληνική νομοθεσία, αφήνοντας πολίτες και επιχειρήσεις, καθώς και σημαντικά δικαιώματα, όπως η ελεύθερη διακίνηση προσώπων και αγαθών ανυπεράσπιστα, στο έλεος συνδικάτων, κομμάτων και συμμοριών των Εξαρχείων. Μάταια!
Ο Μητσοτάκης το τόλμησε, αλλά…
Ήρθε λοιπόν ο Κυριάκος Μητσοτάκης και με περίσσια άνεση έκανε το βήμα. Εύγε! Θέσπισε τον εκτελεστικό νόμο 4703/2020, που κατά τις επιταγές του Συντάγματος θα πλαισίωνε επιτέλους αυτό το δικαίωμα, ώστε αυτό – με απλά λόγια – να μην γίνεται αντικείμενο κατάχρησης και να μην απειλεί άλλα θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών.
Συνοπτικά, ο νόμος αυτός έθετε κάποιους όρους για την ομαλή διοργάνωση και πραγματοποίηση δημοσίων συναθροίσεων. Ένας εξ' αυτών ήταν η πρότερη ενημέρωση των αρχών. Τι πιο λογικό; Κάτι τέτοιο δίνει τη δυνατότητα έγκαιρης ρύθμισης της κυκλοφοριάς π.χ. και, αν είναι αναγκαίο, λήψεως μέτρων προστασίας συναθροιζομένων και μη.
Έπειτα, ο νόμος προϋποθέτει την ύπαρξη υπευθύνου για το νόμο, ο οποίος θα αναλάβει την αστική και ποινική ευθύνη για ό,τι συμβεί κατά τη διάρκεια της συναθροίσεως. Συγχρόνως, ο νόμος απαγορεύει τις αντιδιαδηλώσεις, ενώ – κι αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο – δίνει τη δυνατότητα στην Αστυνομία, με βάση και τη β' παράγραφο του Άρθρου 11 του Συντάγματος, να απαγορεύσει μία διαδήλωση – συγκέντρωση, ειδικά σε περίπτωση που αυτή δεν έχει ακολουθήσει τη διαδικασία προαναγγελίας στις αρχές.
Ο νόμος δεν έχει εφαρμοστεί ποτέ!
Δεν μπορώ να γνωρίζω, αν οι διοργανωτές των εκδηλώσεων μνήμης των δύο δολοφονηθέντων της Χρυσής Αυγής είχαν ακολουθήσει αυτή τη διαδικασία. Το βέβαιο είναι ωστόσο, ότι η Αστυνομία εγνώριζε από πολύ νωρίτερα ότι αυτές θα ελάμβαναν χώρα, εξ' ου και οι προληπτικές προσαγωγές που έκανε.
Το τραγικό ωστόσο, στην περίπτωση αυτή, είναι ο ρόλος «Ποντίου Πιλάτου» που η ΕΛ.ΑΣ επέλεξε να παίξει, παρ' ότι ο εν λόγω νόμος την εμπλέκει πλέον άμεσα, και να απαγορεύσει ΟΛΕΣ τις συναθροίσεις. Ακόμη και αυτές που ως σκοπό τους είχαν να αποτίσουν φόρο τιμής σε δύο άνανδρα δολοφονηθέντες νέους.
Σημαντικό είναι εδώ να λάβει κανείς υπ' όψιν του το κίνητρο και το σκοπό των εκδηλώσεων μνήμης των δύο αδικοχαμένων νέων και από την άλλη το κίνητρο και το σκοπό των αντιδιαδηλώσεων. Οι μεν ήθελαν να τιμήσουν τι μνήμη δύο ανθρώπων, οι δε να επιτεθούν στις ιδέες τους. Μήπως είναι η λάθος στιγμή για να γίνει κάτι τέτοιο; Κι εφόσον η Αστυνομία έχει στη συγκεκριμένη περίπτωση – κακώς – και ρόλο δικαστού, τρόπον τινά, δε θα έπρεπε να κρίνει με βάση αυτό το δεδομένο;
Σε κάθε περίπτωση, για άλλη μια φορά βλέπουμε ότι οι νόμοι σ' αυτή τη χώρα ψηφίζονται για το θεαθήναι, ενώ η εφαρμογή τους είναι Αλά Καρτ. Τα αίτια είναι πολιτικά, αν και δε θα ‘πρεπε. Η κυβέρνηση του 41% ξέρει να εξαντλεί την ισχύ και τη νομιμοποίηση που της παρέχει αυτό το ποσοστό, μόνο πάνω σε όσους δεν μπορούν να αντιδράσουν. Απέναντι στην αριστερά και τα άναρχα τάγματά της, παραμένει φοβική και ανίκανη να κάνει τις τομές που πραγματικά έχει ανάγκη η κοινωνία μας.
Παναγιώτης Δούμας
Δημοσίευση σχολίου