Ο Σμήναρχος Θωμάς Βρακάς πέταξε το 1994 επάνω από την Βόρειο ήπειρο (Αλβανία) με ψεκαστικό αεροσκάφος της Π.Α. σκορπώντας 5000 προκηρύξεις μ...
Ο Σμήναρχος Θωμάς Βρακάς πέταξε το 1994 επάνω από την Βόρειο ήπειρο (Αλβανία) με ψεκαστικό αεροσκάφος της Π.Α. σκορπώντας 5000 προκηρύξεις με την Ελληνική σημαία από την μία πλευρά και από την άλλη το σύνθημα «Μπερίσα και Μέξι θα φύγετε μέχρι να φέξει» .
Έκανε αυτή την παράτολμη πράξη σαν στήριξη στους πέντε Έλληνες Βορειοηπειρώτες που δίκασε σε δίκη παρωδία ο πολύς τούρκο-προσκυνημένος Σαλί Μπερίσα.
Φυσικά στην Ελλάδα του Σημίτη εκείνης της εποχής, ο Σμήναρχος Βρακάς δεν μπόρεσε να σταθεί σε χλωρό κλαρί και βρέθηκε ακόμα στην φυλακή.
Ο Σμήναρχος Βρακάς δεν ήταν τυχαίος άνθρωπος και η τολμηρή του πράξη δεν ήταν η πρώτη.
Ο άνθρωπος είναι πραγματικός ήρωας και έχει λαμπρό παρελθόν στην Πολεμική μας Αεροπορία.
Παρακολουθήστε το παρακάτω βίντεο και θα βγάλετε μόνοι τα συμπεράσματα σας για έναν γνήσιο Έλληνα ήρωα και για το πόσο «περιποιείται» γενικώς η πατρίδα μας (μάλλον οι πολιτικάντιδες μας) όσους αγαπούν την Ελλάδα μας και προβαίνουν σε πράξεις ηρωισμού γι Αυτήν (Βλέπε Σταύρος Λάλας και άλλοι πολλοί ).
Το 1994 θεωρείται μία χρονιά που σημάδεψε την μοίρα της Βορείου Ηπείρου και των απανταχού Ελλήνων.
Ο Ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου έγινε αποδέκτης της αλληλεγγύης των Ελλήνων που δεν ξεχνούν τα αδέλφια τους και παράλληλα της προδοσίας από το πολιτικό καθεστώς της μητέρας Ελλάδος.
Οι ριζοσπάστες εθνικιστές δεν ξεχνούν ποτέ. Δεν ξεχνούν ποτέ όσους αφιέρωσαν τη ζωή τους στην Ελλάδα.
Όλα τα εκατομμύρια του κόσμου φαντάζουν λίγα μπροστά στην υπεράσπιση της ιδέας μίας Μεγάλης Ελεύθερης Ελλάδος.
Κάθε μαχητής του Έθνους μας αξίζει χρυσός.
Κανένα γραβατομένο λοβοτομημένο παλιοτόμαρο που κάνει καριέρα δεν μπορεί να εξισωθεί μαζί του.
Για εμάς οι ήρωες του Έθνους μας ανήκουν στην φατρία των φτωχών και των περιθωριακών.
Η ιστορία έχει αποδείξει πως καμία πατριωτική πράξις δεν έμεινε ατιμώρητη από την φαυλοκρατία και τους Εβραίους υπονομευτές της πίστης μας.
Κανένας εθνικιστής δεν πέθανε πλούσιος ή έχων περιουσία.
Ας το βάλουν λοιπόν καλά στο μυαλό τους όσοι έχουν φάει την παραμύθα της αριστεράς.
Οι ήρωες πεθα΄νουν όταν ασελγούμε στην αλήθεια, δηλαδή όταν δεν τους θυμόμαστε και δεν τους τιμούμε, ανεξάρτητα αν αυτοί είναι ζωντανοί ή τεθνεώτες.
Την πρωία της 21ης Αυγούστου του 1994 ένα σημάδι από τον ουρανό έδωσε ελπίδα και δύναμη στον λαό της κατεχόμενης Ηπείρου.
Ένα μικρό ψεκαστικό αεροσκάφος της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας πέταξε πάνω από τους Άγιους Σαράντα και την Χιμάρα και έριξε εθνικιστικές προκηρύξεις με το σύνθημα ‘Μπερίσα και Μέξι θα φύγετε πριν φέξει’.
Ο Ηπειρώτης Σμήναρχος Θωμάς Βρακάς ήταν πιλότος στα μαχητικά της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας κι εκτοπίστηκε στα ψεκαστικά αεροσκάφη.
Τους λόγους της μετάταξής του τους αντιλαμβάνεται και ο πλέον αδαής. Χωρίς να περιμένει την έγκριση κανενός πήρε το ψεκαστικό αεροπλάνο από την Κέρκυρα, πέρασε παράνομα στον ‘αλβανικό’ εναέριο χώρο και έριξε τις προκηρύξεις αυτές σε περιοχές όπου ζούσαν υπόδουλοι οι Έλληνες.
Η κίνησή του, σχολιάστηκε τελείως διαφορετικά στην Ελλάδα από ότι στην Βόρειο Ήπειρο.
Οι Αλβανοί δεν ασχολήθηκαν ιδιαίτερα αφού είχαν άλλα θέματα τότε στο μόρφωμα που προσπαθούσε να γίνει κράτος με την βοήθεια των ‘ελληνικών’ κυβερνήσεων.
Η Αλβανία οφείλει την ύπαρξή του κράτους της στους προδότες που κυβέρνησαν την Ελλάδα.
Οι Βορειοηπειρώτες δέχθηκαν με χαρά και υπερηφάνια την κίνηση του Βρακά.
Όσοι έτυχε να πέσει στα χέρια τους μια προκήρυξη, την κράτησαν σαν κάτι ιερό.
Πολλοί λανθασμένα όπως αποδείχθηκε θεώρησαν ότι η πράξη αυτή, δεν ήταν μεμονομένη και σήμαινε την έλευση του ‘ποθούμενου’. Ντροπή ένοιωσαν όσοι Έλληνες παρακολούθησαν τις ειδήσεις της κρατικοδίαιτης ΕΡΤ καθώς συνειδητοποίησαν πως ο Έλληνας Ήρωας Βρακάς, έπρεπε να περάσει αεροδικείο στην Ελλάδα όπου τον θεώρησαν από τρελλό μέχρι επικίνδυνο για το έθνος.
Ο λόγος είναι ότι ο Βρακάς αναπτέρωσε το ηθικό ενός ταπεινωμένου λαού που τα τελευταία 100 χρόνια είχε δει το ποθούμενο να πραγματοποιείται 3 φορές και να χάνεται, ενός λαού που είχε υπομείνει διωγμούς, εξορίες και βασανιστήρια, ενός λαού του οποία η ύπαρξη κινδύνευσε να αποτελέσει παρελθόν τόσο από το κομμουνιστικό καθεστώς όσο και απο το επόμενο δημοκρατικό του Μπερίσα.
Αν το δει κανείς από πατριωτική σκοπιά, η πράξη του Βρακά ήταν κάτι που έπρεπε να ικανοποιήσει όλους τους Ελλαδίτες Έλληνες.
Η κυβέρνηση του σκατόψυχου Ανδρέα Παπανδρέου, δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον και άφηνε το πεδίο ελεύθερο στους Αλβανούς να καταδικάζουν τους αδελφούς μας Βορειοηπειρώτες επειδή σύμφωνα με τους αλβανικούς νόμους δήλωναν την εθνική τους ταυτότητα.
Μετά το περιστατικό, ο Βρακάς απεπέμφθη από την Πολεμική Αεροπορία με τις κατηγορίες της παράνομης χρήσης στρατιωτικού αεροσκάφους, της παράβασης κανόνων εναέριας κυκλοφορίας, της διέλευσης στον εναέριο χώρο ξένης χώρας σε καιρό γενικής επιστρατεύσεως και διατάραξης των σχέσεων της Ελλάδας με άλλη χώρα.
Ο Βρακάς τελικώς αθωώθηκε ύστερα από την απόφαση του αεροδικείου που εξεδόθη με ψήφους: τεσσάρων έναντι μιας.
Ο Βρακάς κατά την διάρκεια της απολογίας του, υποστήριξε πως η ενέργεια για την οποία κατηγορείτο έγινε σε μια στιγμή έξαρσης πατριωτισμού. Είχε απογειώσει το ψεκαστικό αεροσκάφος το οποίο ανήκε στην ‘359 ΜΑΕΔΥ» από το αεροδρόμιο της Κέρκυρας και εκτέλεσε χαμηλή πτήση ώστε να μην εντοπιστεί από τα Αλβανικά ραντάρ.
Όταν έφτασε πάνω από τους Αγίους Σαράντα και την Αυλώνα, έριξε προκηρύξεις στις οποίες ήταν τυπωμένη η φράση: ‘Μπερίσα και Μέξι θα φύγετε πριν φέξει’. Τότε ήταν η περίοδος κατά την οποία διεξήγετο η δίκη των ‘5’ Βορειοηπειρωτών της Ομονοίας στα Τίρανα, η οποία είχε συγκλονίσει την ελληνική κοινή γνώμη.
Η δίκη είχε αναβληθεί δύο φορές μέσα στο 1995, λόγω προβλημάτων υγείας, που αντιμετώπιζε ο Βρακάς. Μετά την πτήση του πάνω από τον Αλβανικό εναέριο χώρο, ο Βρακάς δεν επιχείρησε να εξαφανιστεί, αλλά ενημέρωσε τον αρχηγό ΓΕΑ.
Το γεγονός αυτό, αποτέλεσε ελαφρυντικό στην δίκη, ενώ όλοι ως πρώην διοικητές του σμηνάρχου Βρακά, κατά την διάρκεια των καταθέσεών τους, δεν παρέλειψαν να εξάρουν την όλη συμπεριφορά και στάση του κατά το χρονικό διάστημα που ήταν εν ενεργεία. Η εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος έγραψε τότε πως ‘οι φυλακές είναι για τους προδότες και όχι για τους πατριώτες’.
Στις αρχές του 1991, οι περισσότεροι πρώην Βορειοηπειρώτες Πολιτικοί κρατούμενοι βρέθηκαν στην Ελλάδα.
Αμέσως ίδρυσαν το σωματείο τους με την επωνυμία ‘Ένωση πρώην Πολιτικών Φυλακισθέντων Βορειοηπειρωτών’ με έδρα την Αθήνα, το οποίο τον Μάιο του ίδιου έτους αναγνωρίσθηκε από το Πρωτοδικείο Αθηνών. Ο κόσμος προσδοκούσε πολλά από αυτούς τους ανθρώπους και αυτοί ακόμα περισσότερα από την Μητέρα Πατρίδα.
Η παρουσία αυτών των δοκιμασμένων Ελλήνων στον τόπο καταγωγής τους ήταν επιβεβλημένη. Σ’ αυτή την κρίσιμη περίοδο, ο καθένας επέλεξε την στάση που θα κρατούσε απέναντι στην μεγάλη αυτή πρόκληση. Οι πρώην φυλακισθέντες είχαν πάρει την απόφαση να υποστηρίξουν δυναμικά και να ενθάρρυναν την Ομόνοια.
Επιδίωκαν χωρίς ίχνος εκδικητικών τάσεων εναντίον διαφόρων στελεχών της Ομόνοιας, οι οποίοι μέχρι πριν ολίγων μηνών ήταν τυφλά όργανα της δικτατορίας, αλλαγές στο πρόγραμμα και αντικατάσταση κάποιων ανάξιων στελεχών της ηγεσίας της Οργάνωσης.
Τον Φεβρουάριο του 1992 έγιναν εκλογές στην Ομόνοια στις οποίες αναδείχτηκαν αρκετά νέα πρόσωπα. Πρόεδρος εκλέχτηκε ο Σωτήρης Κυριαζάτης (πρώην πολιτικός κρατούμενος), Γενικός Γραμματέας ο Βαγγέλης Παπαχρήστος, (γιος κατατρεγμένου), Γραμματέας Νομού Αργυρόκαστρου ο Θωμάς Κυριακού, (αδερφός πρώην πολιτικού κρατούμενου).
Μετά από αυτές τις εκλογές η Αλβανική ηγεσία ήταν περισσότερο καχύποπτη. Με κάθε ευκαιρία εγκαλούσε τους Έλληνες για προσπάθεια ‘Ελληνοποίησης’ της Νότιας Αλβανίας, όπως την αποκαλούσε. Από το 1992 και μέχρι το 1994 η Ομόνοια σε συνεργασία με τους πρώην φυλακισθέντες, είχε οργανώσει με επιτυχία αρκετά συλλαλητήρια και διαμαρτυρίες.
Οι Αλβανικοί παράγοντες παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα όλες αυτές τις δραστηριότητες. Έτρεμαν από τις μαζικές συγκεντρώσεις, φοβούνταν μήπως οι Βορειοηπειρώτες μεθοδευμένα θα διεκδικούσαν Αυτονομία.
(Όπως συνέβη στις 30/06/1993 στη διαμαρτυρία στο Αργυρόκαστρο, μετά τον διωγμό του Αρχιμανδρίτη Χρυσόστομου Μαϊδόνη). Αυτά τα σενάρια καλλιεργούνταν από βετεράνους του Χότζα-Αλία, οι οποίοι διατηρούσαν ακόμα σημαντικές θέσεις και πολλοί από αυτούς ήταν σύμβουλοι για τα εθνικά θέματα στην κυβέρνηση Μπερίσα.
(Μπερίσα στο δημοσιογράφο Καραγιάννη στην εφημερίδα ‘Espresso’, 22/02/2005), όπου δήλωσε: ‘Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη μου στην πολιτική ήταν η Δίκη των ‘5’ της Ομόνοιας. Οι κατηγορίες εναντίον τους ήταν μία κατασκευασμένη σκευωρία εις βάρος της Ελληνικής Μειονότητας.
Τότε μας παρέσυραν άνθρωποι του πρώην συστήματος.
Αυτοί οι μειονοτικοί υπέφεραν αδίκως’. Η φοβία και η καχυποψία διαπιστώνεται εύκολα με το 36-σέλιδο ατεκμηρίωτο κατηγορητήριο των ‘5’ με το οποίο εκτός των άλλων ενέπλεξαν ‘Έλληνες Υπουργούς, την Ελληνική Ασφάλεια, την Εκκλησία, Συλλόγους, Σωματεία, την ΠΟΑΚΑ, τον τότε Πρωθυπουργό Κων/νο Μητσοτάκη.
COMMENTS